1Kini nga mensahe akong gisulat sa dihang namalandong ako
mahitungod sa pagkamakasasala sa daotang tawo:
Ang daotan nga tawo walay kahadlok sa Dios.
2Tungod kay taas ang iyang pagtan-aw sa iyang kaugalingon,
dili niya makita ang iyang kadaotan aron kasilagan unta kini.
3Daotan ug bakak ang iyang mga gipanulti.
Dili na siya mobuhat sa husto ug maayo.
4Bisan naghigda siya nagplano siya ug daotan.
Mihunong siya sa paghimo ug maayo,
ug wala niya isalikway ang daotan.
5Ang imong gugma ug pagkamatinumanon, Ginoo, dili masukod;
mas taas pa kini sa kalangitan.
6Ang imong pagkamatarong lig-on sama sa tag-as nga mga bukid.
Ang imong paghukom dili matugkad sama sa kinahiladman sa dagat.
Giatiman mo, Ginoo, ang mga tawo ug mga mananap.
7Kabililhon sa imong gugma, O Dios.
Gipanalipdan mo ang mga tawo sama sa pagpanalipod sa langgam sa iyang mga piso
ilalom sa iyang mga pako.
8Nabuhong sila sa kaabunda sa pagkaon diha sa imong balay;
gipainom mo sila sa imong lamiang tubig.
9Kay ikaw ang tinubdan sa kinabuhi.
Gilamdagan mo kami,
ug nahayagan ang among huna-huna.
10Padayona ang imong paghigugma sa mga nag-ila kanimo,
ug ang imong kaayo sa mga nagkinabuhi nga matarong.
11Ayaw itugot nga pildihon ako
ug abugon sa akong mga kaaway nga daotan ug garboso.
12Tan-awa! Nalaglag na gayod ang daotang mga tawo
ug dili na gayod sila makabangon.
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
