Hosea 11 - The Minor Prophets 1881 (John Davies, Ietwen)

PEN. XI.—

1Pan oedd Israel yn fachgen,

Mi a’i cerais:

Ac o’r Aipht y gelwais fy mab.

2Galwyd arnynt:

Yna aethant o’u gwydd hwy;

Aberthasant i Baalim;

Ac arogldarthasant i ddelwau ceifiedig.

3A myfi a ddysgais i Ephraim gerdded;

Gan eu cymeryd erbyn eu breichiau:

Ac ni wybuant mai myfi a’u meddyginiaethodd hwynt.

4A rheffynau dyn y tynwn hwynt, â llinynau cariad;

A bum iddynt megys rhai a godent iau ar eu bochgernau hwynt:

Ac estynwn atynt fwyd.

5Ni ddychwel efe i wlad yr Aipht;

Ac Assur, efe fydd ei frenin;

Am iddynt wrthod dychwelyd.

6A chleddyf a syrth ar ei ddinasoedd:

Ac a dreulia ac a ysa ei geinciau ef:

Am ei cynghorion hwynt.

7A’m pobl i a ogwyddant i gilio oddiwrthyf fi:

Ond at iau y gelwir hwynt yn nghyd;

Ni chodir hi i fyny.

8Pa fodd y’th roddaf ymaith, Ephraim,

Y’th roddaf i fyny, Israel;

Pa fodd y’th roddaf fel Admah;

Y’th osodaf megys Seboim:

Trodd fy nghalon ynof;

Cydgynghyrfwyd fy nhosturiaethau.

9Ni chyflawnaf angerdd fy llid,

Ni chwanegaf ddinystrio Ephraim:

Canys Duw wyf fi ac nid dyn;

Santaidd yn dy ganol di;

Ac ni ddeuaf mewn llidiogrwydd.

10Ar ol yr Arglwydd yr ant,

Efe a rua fel llew:

Canys efe a rua;

A meibion a brusurant o’r gorllewin.

11Prysurant fel aderyn o’r Aipht, Ac fel colomen o dir Assur:

A gwnaf iddynt drigo yn eu tai, medd yr Arglwydd.