1Bulahan
ug dili limbongan.
3Sa wala ko pa isugid ang akong mga sala,
naluya ako tungod sa paghinilak sa tibuok adlaw.
4Adlaw ug gabii gisilotan mo ako;
nawad-an akog umoy
sama sa yamog nga mauga inig-abot sa ting-init.
5Unya gisugid ko kanimo, O Ginoo, ang akong mga sala
ug wala ko ililong ang mga buhat kong daotan.
Gisugid ko kini kanimo
ug gipasaylo nimo ang tanan kong kalapasan.
6Busa ang tanang matinud-anon mong katawhan
angay mag-ampo kanimo sa panahon sa kalisod;
sa dihang mobul-og ang baha sa kaguol,
kini dili moabot kanila.
7Ikaw ang tagoanan ko
ug gilikay mo ako sa kadaot.
Awiton ko ang imong pagluwas kanako
kay gipanalipdan mo man ako.
8Ang Ginoo nag-ingon,
“Tudloan ug tultolan ko ikaw sa dalan nga angay mong subayon.
Bantayan ug tambagan ko ikaw.
9Ayaw pagpakabuang sama sa kabayo o mula,
nga kinahanglan pang busalan ug rindahan
aron mosunod kanimo.”
10Ang daotan mag-antos pag-ayo,
apan ang nagsalig sa Ginoo
makabaton sa iyang gugma nga walay paglubad.
11Paglipay ug pagmaya,
kamong mga matarong tungod sa nahimo sa Ginoo!
Singgit sa kalipay,
kamong tanan nga nagtuman sa iyang sugo!
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
