Joba 41 - Polish Bible 2018(SNP)

Joba 41

1Łudzi się, kto ma nadzieję

go schwytać!

Sam jego widok już

zwala z nóg.

2Trudno znaleźć śmiałka, który by chciał

go podrażnić,

a cóż dopiero kogoś, kto chciałby

mierzyć się ze Mną!

3Kto przeciw Mnie wystąpi, abym mu

dał odprawę?

Pod całym niebem nie ma takiego!

4Powiem jeszcze jednak o jego wyglądzie,

o jego wielkiej sile i przepięknych

kształtach.

5Kto odkryje wierzch jego zbroi?

Kto zechce podejść do podwójnej

kolczugi?

6Kto by chciał otworzyć wrota

jego paszczy?

Przecież spomiędzy jego kłów

wionie grozą!

7A jego grzbiet to rzędy tarcz,

złączone ze sobą na kamień.

8Jedna przylega do drugiej,

nie przejdzie między nimi

powietrze.

9Jedna z drugą jest spojona,

zwierają się i nie dzielą.

10Swoim parskaniem rzuca błyski światła,

a jego oczy są jak powieki zorzy.

11Z jego paszczy buchają pochodnie

i strzelają z niej iskry ognia.

12Z jego nozdrzy dobywa się dym

jak z garnka, który paruje,

lub z kotła.

13Jego oddech rozpala węgle,

z jego paszczy wychodzi płomień.

14W jego karku spoczywa siła,

a przed nim ludzie zataczają się

w trwodze.

15Fałdy jego cielska łączą się ze sobą,

są na nim jakby odlane, nieruchome.

16Jego klatka jest twarda jak skała,

przypomina dolny kamień młyński.

17Gdy się ruszy, drżą nawet najdzielniejsi,

łamią się ich szeregi, nie trafiają.

18Nie ostanie się miecz, który

go dosięga,

ani dzida, ani pocisk, ani włócznia.

19Żelazo uważa za słomę,

brąz za drzewo zbutwiałe.

20Nie płoszy go strzała z łuku,

kamienie z procy to sieczka.

21Maczugę uważa za plewę

i kpi z grzechotania włóczniami.

22Od spodu ma ostre skorupy,

miażdży jak broną błoto.

23Głębina bulgoce przy nim jak kocioł,

morze burzy się niczym wrząca maź.

24Zostawia za sobą jasny szlak,

toń wygląda jak pokryta siwizną.

25Prochu ziemi nie depcze nic

podobnego —

jest stworzeniem nie znającym lęku.

26Patrzy z góry na wszystko,

co wzniosłe,

on, król wszystkiego, co dumne.