Joba 20 - Polish Bible 2018(SNP)

Joba 20Sofar: Bezbożnym nieodwołalna zguba!

1Wtedy odezwał się Sofar z Naama:

2Chcę ci odpowiedzieć,

bo biję się z myślami

i czuję się do tego zmuszony.

3Słyszę to obraźliwe pouczenie

i zgodnie z mym zrozumieniem

mój duch podsuwa

mi odpowiedź.

4Czy wiesz o tym, że od zawsze,

od zamieszkania człowieka na ziemi,

5triumf bezbożnych trwał krótko,

a radość niegodziwych tylko chwilę?

6Choćby wyniosłość takiego

dosięgała niebios,

a jego głowa dotykała obłoków,

7ginął na zawsze tak jak to,

co wydalał,

a ci, którzy go widywali, pytali:

Gdzie się podział?

8Ulatywał jak sen, był

nie do znalezienia,

znikał jak nocne widziadło.

9Oglądano go — i nagle przestano,

bo zniknął ze swojego sąsiedztwa.

10Jego dzieci musiały czynić zadość

oszukanym,

a jego potomstwo zwracać

zagrabione bogactwo.

11Pomimo że sam czuł się młodo,

musiał rześki położyć się w prochu.

12Choć złem osładzał sobie usta,

choć skrywał je pod językiem,

13cieszył się nim zamiast je porzucić,

zatrzymywał je na podniebieniu,

14to w jego wnętrzu te przysmaki

zmieniły się w jad żmii.

15Chłonął bogactwa,

ale musiał je

zwrócić,

Bóg wyparł je z jego brzucha.

16Wessał jad żmii

i zabił go język gada.

17Nie cieszyły go już potem

rzeki bogactw,

potoki miodu i mleka.

18Musiał oddać, co zyskał,

zamiast to strawić,

nie nacieszył się swoim

utargiem.

19Gnębił bowiem i porzucał ubogich,

zagarniał niesłusznie cudze domy.

20Nie znał umiaru w zachciankach,

nie powściągał żadnego

ze swych pragnień.

21Z jego uczty nic nie zostawało,

dlatego musiały przepaść jego dobra.

22Pomimo dostatku dosięgały

go troski,

z całą mocą nawiedzała niedola.

23Kiedy się najadał,

Bóg zsyłał żar swojego

gniewu

i uderzał go gradem swoich

razów.

24Chciał uciec przed żelazem,

lecz go przeszył łuk spiżowy.

25Wyciągnął z pleców strzałę —

grot lepki od żółci —

i zadrżał ogarnięty strachem.

26Gęsty mrok zaczaił się na jego skarby,

jego zaś i pozostałych z nim w namiocie

pochłonął ogień przez nikogo nie

wzniecony.

27Niebiosa odsłaniały jego winę,

a ziemia powstawała przeciw niemu.

28Powódź zmywała jego dom,

rozpływał się on w dniu

Bożego gniewu.

29Taki dział Bóg wyznaczał

bezbożnemu,

takie dziedzictwo Bóg im zawsze

zapowiadał.