Joba 7 - Polish Bible 2018(SNP)

Joba 7Marność życia

1Czy życie człowieka nie jest jak

twarda służba?

A jego dni — czy nie są jak

dni najemnika?

2Jak niewolnika spragnionego cienia

i jak najemnika oczekującego

zapłaty,

3tak mnie skazano na miesiące

marności,

wyznaczono mi długie noce niedoli.

4Gdy się kładę, pytam: Kiedy wstanę? Wieczory się dłużą.

Potem walczę z bezsennością

po świt.

5Moje ciało? To psujące się rany,

jeden wielki wrzód i strup.

Skóra mi się napina, pęka —

i ropieje.

6Moje dni umykają jak czółenko,

przemijają pozbawione nadziei.

7Pamiętaj, że moje życie jest

tchnieniem,

moje oczy nie zobaczą już

szczęścia.

8Kto mnie widzi, to ostatnie

już chwile,

spojrzysz na mnie — a mnie

już nie będzie!

9Jak obłok rozwiewa się i znika,

tak ten, kto odchodzi w świat

umarłych —

nie wraca.

10Nie powróci już do swego domu,

nie zagości już w swych

dawnych miejscach.

11Dlatego nie powstrzymam się od słów,

będę mówił

w przygnębieniu

mego ducha —

będę narzekał w goryczy

mojej duszy.

12Czy ja jestem morzem lub potworem

morskim,

że stawiasz przy mnie straż?

13Gdy pomyślę: Pocieszy mnie

posłanie,

łoże ulży mi w narzekaniu,

14wtedy straszysz mnie po nocach

snami

i przerażasz nocnymi widziadłami —

15moja dusza wolałaby się stąd

wyrwać,

umrzeć, zamiast kołatać się

w moich kości!

16Mam dość! Nie chcę tu żyć

wiecznie!

Odstąp ode mnie, bo parą

są moje dni!

17Czym jest człowiek, że tak się

na nim skupiasz,

że poświęcasz mu aż tyle uwagi,

18że nawiedzasz go

każdego poranka

i co chwila poddajesz jakimś

próbom?

19Kiedy przestaniesz się we mnie

wpatrywać,

dasz chwilę ulgi, abym przełknął

ślinę?

20Jeśli zgrzeszyłem, to co Ci uczyniłem,

o Ty, stróżu człowieka?

Dlaczego obierasz mnie

sobie na cel,

tak że sam stałem się dla siebie

ciężarem?

21Dlaczego nie usuwasz mojej

nieprawości

i nie chcesz przebaczyć mojej winy?

Przecież wkrótce będę leżał w prochu,

zwrócisz na mnie wzrok,

a mnie już nie będzie.