1Później, po czternastu latach, wybrałem się do Jerozolimy. W podróż ruszyłem z Barnabą. Zabrałem także Tytusa.
2.
3.
8, poznali, jak wielka łaska została mi dana, podali – tak mnie, jak i Barnabie – swoje prawice na znak jedności i wspólnoty. I podzieliliśmy się zadaniami: my mieliśmy dalej prowadzić naszą posługę pośród nie‐Żydów, a oni wśród Żydów,
10 zaczęli się zachowywać również inni. Nawet Barnaba dał się wciągnąć w tę ich hipokryzję.
14 od nie‐Żydów, by postępowali według żydowskich zwyczajów?
15Sam zobacz, że my – chociaż jesteśmy Żydami od urodzenia, a nie «grzesznikami», jak zwykliśmy mawiać o wszystkich nie‐Żydach –
16, który był pomiędzy nami, Żydami, oraz tymi, którzy nie są Żydami, został przez Jezusa zburzony raz na zawsze! Gdybyśmy na nowo zaczęli go budować, sami siebie stawialibyśmy w pozycji przestępców.
19. A chociaż moja stara ziemska natura nadal nieustannie walczy przeciwko mnie, to jednak odwieczne Boże Życie wzrasta w moim wnętrzu przez to, że trwam w zaufaniu Chrystusowi, który jest wcielonym Bożym Słowem. Dzieje się to od chwili, gdy całą swoją ufność złożyłem w Bożym Synu, który mnie umiłował i który sam siebie za mnie wydał.
21Ga 5,2‐4; Ef 2,8‐9; Hbr 12,15Nie odrzucajmy więc tak wielkiej Bożej łaski ani sami się jej nie pozbawiajmy przez myślenie, że sprawiedliwym w Bożych oczach można się stać przez wypełnianie przepisów Prawa religijnego. To bowiem oznaczałoby, że śmierć i ofiara Chrystusa były niepotrzebne!”.
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.