1Gdy Jezus dowiedział się, że faryzeusze rozprawiają o tym, iż ma On więcej uczniów od Jana, a także więcej osób schodzi się do Niego po chrzest niż do Jana
2 –
3opuścił Judeę i ponownie udał się do Galilei.
4Zdecydował się iść przez Samarię.
5. Jezus, zmęczony podróżą, usiadł przy studni. Było koło południa.
7W pewnej chwili po wodę do studni przyszła jakaś samarytańska kobieta. Jezus rzekł do niej:
— Daj mi pić.
8Nie mógł poprosić o to swych uczniów, gdyż ci udali się do miasta, by kupić jedzenie.
9 .
10 .
11 .
12.
13
15 .
16A Jezus na to:
— Idź, zawołaj swego męża i wróć tutaj.
17 , a człowiek, z którym teraz żyjesz, nie jest twoim mężem. W końcu coś szczerze wyznałaś.
Oświadczenie Jezusa: JA JESTEM Mesjaszem19 :
— Panie, teraz widzę, że jesteś prorokiem.
20, która znajduje się tu, w pobliżu, zaś wy, Żydzi, twierdzicie, że tylko w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy oddawać cześć Najwyższemu. Jak jest naprawdę?
21 , ani w Jerozolimie .
22i w prawdzie
. I właśnie takich czcicieli chce mieć Ojciec!24, dlatego konieczne jest, by Jego czciciele oddawali Mu cześć w duchu
i w prawdzie.25 Mesjaszem.
27W tym momencie nadeszli uczniowie Jezusa i doznali wstrząsu, widząc, że rozmawia z kobietą, i to w dodatku Samarytanką. Żadnemu jednak nie przyszło do głowy spytać: „Czy potrzebowałeś czegoś?”, albo: „Z jakiego powodu z nią rozmawiasz?”.
28Kobieta zaś odstawiła dzban i pobiegła do pobliskiego miasta, gdzie zaczęła wołać:
—
29
33Skonsternowani uczniowie tak między sobą mówili:
— Czyżby ktoś przyniósł Mu coś do jedzenia?
34
39Wielu Samarytan w miasteczku zaufało Jezusowi dzięki świadectwu kobiety, która mówiła, że On „przenika ludzkie serca!” i „wie o mnie wszystko!”.
40Przyszli więc do Niego i zaprosili do siebie. A gdy nalegali, by z nimi pozostał, zatrzymał się u nich przez dwa dni.
41W tym czasie jeszcze wielu innych mieszkańców miasteczka pod wpływem Jego nauczania złożyło w Nim swoją nadzieję.
42.
45 podczas święta w Jerozolimie. Byli tam bowiem również obecni.
46 i błagał, by zechciał przybyć do Kafarnaum i uzdrowić jego bliskiego śmierci syna.
48 ?
49Lecz człowiek ten dalej nalegał:
— PANIE, błagam, przyjdź do mnie, zanim moje dziecko umrze!
50
Człowiek ten zaufał Słowu, które wyrzekł Jezus, i natychmiast ruszył w drogę powrotną.
51A kiedy już dochodził do domu, wyszli mu naprzeciw słudzy z wiadomością, że jego syn ma się już dobrze.
52Zapytał ich więc o godzinę, w której dziecku się polepszyło. Ci zaś powiedzieli:
— Gorączka opuściła go wczoraj o siódmej rano.
53 złożył w Nim swoją ufność.
54Taki był drugi znak, który uczynił Jezus zaraz po powrocie z Judei do Galilei.
Who We AreWhat We EelieveWhat We Do
2025 by iamachristian.org,Inc All rights reserved.
