Księga Psalmów 39 - Nowa Biblia Gdańska(NBG)

1 Przewodnikowi chóru, Jedutunowi. Psalm Dawida.

2 Powiedziałem: Będę strzegł moich dróg, bym nie zgrzeszył moim językiem; utrzymam zamknięcie moich ust, dopóki niegodziwi przede mną.

3 Oniemiałem milczeniem, zwątpiłem odnośnie słusznej sprawy, a mój ból się zajątrzył.

4 Rozpaliło się serce w moim wnętrzu, w mym umyśle zapłonął ogień i przemówiłem moim językiem:

5 Objaw mi, WIEKUISTY, mój koniec; jaki jest wymiar moich dni, abym poznał jak jestem znikomy.

6 Oto piędziami wymierzyłeś dni moje, a mój wiek jak nicość przed Tobą. Zaprawdę, wszystko marnością, każdy istniejący człowiek. Sela.

7 Zaprawdę, człowiek się błąka jak widmo i tylko z powodu marności czyni wrzawę; gromadzi, a nie wie, kto to zabierze.

8 A teraz, czego mam się spodziewać, Panie? Moja nadzieja ona w Tobie.

9 Wyzwól mnie od wszelkich mych przewinień, nie czyń mnie pośmiewiskiem podłych.

10 Oniemiałem i nie otwieram moich ust, bo Ty to uczyniłeś.

11 Odwróć ode mnie Twoją plagę, bo ginę od grozy Twojej ręki.

12 Odsuwasz człowieka karami za winy i jak mól – niweczysz jego wspaniałość, zaprawdę, każdy człowiek jest znikomością. Sela.

13 Wysłuchaj moją modlitwę, WIEKUISTY, usłysz moje wołanie i nie milcz na moje łzy; gdyż ja jestem przychodniem u Ciebie, przesiedleńcem jak wszyscy moi przodkowie.

14 Ulżyj mi, bym się orzeźwił nim odejdę i mnie nie będzie.